Υπέρ Μαντιθέου 20-21

α) ἤδη δέ τινων ᾐσθόμην͵ ὦ βουλή͵ καὶ διὰ ταῦτα ἀχθομένων μοι: Κύρια πρόταση

ᾐσθόμην: ρήμα

τινων: αντικείμενο.
ἀχθομένων: κατηγορηματική μετοχή με υποκείμενο 

τινών:υποκείμενο μετοχής
ἢδη: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο ᾐσθόμην.
διὰ ταῦτα: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο ἀχθομένων.
μοι: αντικείμενο στο ἀχθομένων.
ὦ βουλή: κλητική προσφώνηση.

β) ὅτι νεώτερος ὢν ἐπεχείρησα λέγειν ἐν τῷ δήμῳ: Δευτερεύουσα επιρρηματική αιτιολογική πρόταση ως επεξήγηση στο διὰ ταῦτα

ἐπεχείρησα: ρήμα

λέγειν: αντικείμενο, τελικό απαρέμφατο, ταυτοπροσωπία

ὢν: επιρρηματική εναντιωματική μετοχή, συνημμένη, υποκείμενο, επιρρηματικός προσδιορισμός της εναντίωσης στο ἐπεχείρησα.

νεώτερος: κατηγορούμενο στο ἐγώ (ενν.)
ἐν τῷ δήμῳ: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός του τόπου στο λέγειν.

γ) ἐγὼ δὲ τὸ μὲν πρῶτον ἠναγκάσθην ὑπὲρ τῶν ἐμαυτοῦ πραγμάτων δημηγορῆσαι: Κύρια πρόταση

ἠναγκάσθην: ρήμα

ἐγώ: υποκείμενο

δημηγορῆσαι: αντικείμενο, τελικό απαρέμφατο,ταυτοπροσωπία, υποκείμενο: ἐγώ

ὑπὲρ τῶν πραγμάτων: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός της υπεράσπισης στο δημηγορῆσαι.
τῶν ἐμαυτοῦ: επιθετικός προσδιορισμός στο τῶν πραγμάτων
τὸ πρῶτον: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο ἠναγκάσθην.

δ) ἔπειτα μέντοι καὶ ἐμαυτῷ δοκῶ φιλοτιμότερον διατεθῆναι τοῦ δέοντος͵ ἅμα μὲν τῶν προγόνων ἐνθυμούμενος, ἅμα δὲ ὑμᾶς ὁρῶν τοὺς τοιούτους μόνους ἀξίους τινὸς νομίζοντας εἶναι : Κύρια πρόταση

δοκῶ: ρήμα

διατεθῆναι: αντικείμενο, ειδικό απαρέμφατο, ταυτοπροσωπία 

ἐμαυτῷ: δοτική προσωπική του κρίνοντος προσώπου στο δοκῶ.
φιλοτιμότερον: επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου στο διατεθῆναι.
τοῦ δέοντος: γενική συγκριτική, β΄όρος σύγκρισης, στο φιλοτιμότερον, επιθετική μετοχή με υποκείμενο το άρθρο της
ἐνθυμούμενος: επιρρηματική αιτιολογική μετοχή, συνημμένη, υποκείμενο: ἐγώ,  επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο διατεθῆναι.

τῶν προγόνων: αντικείμενο στο ἐνθυμούμενος.
ἔπειτα: επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο δοκῶ

ὁρῶν: επιρρηματική αιτιολογική μετοχή, συνημμένη, υποκείμενο: ἐγώ, επιρρηματικός προσδιορισμός της αιτίας στο διατεθῆναι.

ὑμᾶς: αντικείμενο στο ὁρῶν.
νομίζοντας: κατηγορηματική μετοχή από το ὁρῶν
εἶναι: αντικείμενο στο νομίζοντας, ειδικό απαρέμφατο, ετεροπροσωπία, υποκείμενο: τοὺς τοιούτους 

μόνους: κατηγορηματικός προσδιορισμός στο τοὺς τοιούτους.
ἀξίους: κατηγορούμενο στο τοὺς τοιούτους
τινὸς: γενική της αξίας στο ἀξίους.

ε) ὅτι οὐδὲν πέπαυνται τὰ τῆς πόλεως πράττοντες: Δευτερεύουσα ονοματική ειδική πρόταση ως αντικείμενο στο ἐνθυμούμενος

πέπαυνται: ρήμα
πράττοντες: κατηγορηματική μετοχή από το πέπαυνται
τὰ τῆς πόλεως: αντικείμενο στο πράττοντες.
οὐδὲν: αιτιατική ως επιρρηματικός προσδιορισμός του χρόνου στο πέπαυνται

στ) τὰ γὰρ ἀληθῆ χρὴ λέγειν: Κύρια πρόταση

χρὴ: απρόσωπο ρήμα

λέγειν: υποκείμενο του απρόσωπου ρήματος, τελικό απαρέμφατο, ετεροπροσωπία, υποκείμενο: τινά 

τὰ ἀληθῆ: αντικείμενο σύστοιχο στο λέγειν.

ζ) ὥστε ὁρῶν ὑμᾶς ταύτην τὴν γνώμην ἔχοντας τίς οὐκ ἂν ἐπαρθείη πράττειν καὶ λέγειν ὑπὲρ τῆς πόλεως;: Κύρια πρόταση

οὐκ ἂν ἐπαρθείη: ρήμα

τίς: υποκείμενο

πράττειν, λέγειν: αντικείμενα, τελικά απαρέμφατα, ταυτοπροσωπία, υποκείμενο: τίς 

ὁρῶν: επιρρηματική τροπική μετοχή, συνημμένη, υποκείμενο: τίς, επιρρηματικός προσδιορισμός του τρόπου στο ἐπαρθείη.

ὑμᾶς: αντικείμενο στο ὁρῶν.
ἔχοντας: κατηγορηματική μετοχή από το ὁρῶν
τὴν γνώμην: αντικείμενο στο ἔχοντας.
ταύτην: επιθετικός προσδιορισμός στο τὴν γνώμην.
ὑπὲρ τῆς πόλεως: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός της υπεράσπισης στα πράττειν καὶ λέγειν.

η) ἔτι δὲ τί ἂν τοῖς τοιούτοις ἄχθοισθε;: Κύρια πρόταση

ἂν ἄχθοισθε: ρήμα

τοῖς τοιούτοις: αντικείμενο.
τί: αιτιατική της αιτίας ως επιρρηματικός προσδιορισμός στο ἂν ἄχθοισθε.
ἒτι: επιρρηματικός προσδιορισμός της προσθήκης στο ἂν ἂχθοισθε.

θ) οὐ γὰρ ἕτεροι περὶ αὐτῶν κριταί εἰσιν: Κύρια πρόταση

εἰσιν: ρήμα

ἕτεροι: υποκείμενο

κριταί: κατηγορούμενο στο  ἕτεροι
περὶ αὐτῶν: εμπρόθετος επιρρηματικός προσδιορισμός της αναφοράς στο εἰσιν.

ι) ἀλλ΄ ὑμεῖς (ἐστέ κριταί περὶ αὐτῶν): Κύρια πρόταση

ἐστέ (ενν.): ρήμα

ὑμεῖς: υποκείμενο